☰
2015-03-05
Ein ganz spezieller Tourenbericht, auf holländisch. Es lohnt sich aber, ihn zu lesen. Man versteht sehr viel.
Omdat de straat met sneeuw was bedekt, konden we al bij de post Unterwasser de sneeuwschoenen aantrekken. Met 3 mannen en 5 vrouwen waagden we de tour. Nadat we eerst bij een vlak stuk ons warm konden lopen, ging het daarna een aardig stukje naar boven tot de Chüeboden.
Het weer zat niet echt mee. We kregen de ene sneeuwstorm na de andere.
Na een vlak, gemakkelijk stuk gingen we weer naar boven. Omdat er heel veel sneeuw lag, was Ruedi blij, dat de andere 2 mannen ook op hun beurt
het spoor trokken. Kort voor 12 uur kwamen we bij een paar dennebomen en een houthokje aan. Dat was ons plekje voor de lunch. Omdat er toen ook een sneeuwstorm over ons heen jaagde, maakten we maar een korte pauze, hetgeen we niet erg vonden.
Na een korte, maar pittige stijging kwamen we op het hoogste punt aan bij het Chrinn op 1349 meter.
Daarna mochten we naar beneden rennen. Ruedi zei, dat we het beste ons eigen spoor trekken. Dus met korte pasjes, gewicht op de achterkant van de sneeuwschoenen ging het in een razend tempo naar beneden. Dit leverde een dag later een flinke spierpijn op.
De koffie met koek in de warme keuken van Ruedis broer Wisi en zijn vrouw Vreni was de beloning. Toen weer terug de sneeuwstorm in. Nadat we de jonge hondjes in de schuur nog bewonderd hadden, liepen we in een wat rustiger tempo terug naar Unterwasser. Het had eindelijk opgehouden te sneeuwen.
Omdat we toch best wel dorst gekregen hadden van de inspanningen, dachten we nog wat te gaan drinken in een restaurant. Maar alle restaurants waren gesloten.
De waard van de Post was aan het sneeuwruimen. Omdat hij medelijden met ons had, opende hij het restaurant extra voor ons. Wat aardig!
Hartelijk dank Ruedi. Het was een fantastische winterse sneeuwschoen wandeling.
Text: Sandra Tschudi
Fotos: Sandra Tschudi, Ruedi Schwizer
